Sanctuary Saga - drie weken in 1 minuut deel 2

Alvorens over zaterdag beginnen ik iets uit te leggen
In de afgelopen maanden werd cannabis olie in Zuid-Afrika gelegaliseerd, en Miss M gebruikte het voor de leeuwen om hen te helpen en het werkte goed
We hadden over gepraat, omdat mijn moeder flink worstelt met fibromyalgie en is bang om de olie te gebruiken uit angst voor eventuele bedwelmende eigenschappen. Miss M legde uit dat de olie slechts helende eigenschappen omdat de cannabis dat gebruikt werd een specifieke stam was dat geen bedwelmende eigenschappen had. Ze vertelde mij om het te gebruiken, het lag op haar tafel, om te kijken wat het doet.
Dat deed ik, en het werkte. Mijn rugpijn was gewoon weg, mijn knieën zeurde niet meer als ik de trappen op en af rende, mijn gewrichten deden geen pijn, mijn handen waren pijnvrij en ik voelde geen trip of zweven of enigiets in die aard.
De olie is in een dikke spuit en stolt in de koele temperatuur, dus moest ik het in mijn handen wrijven om het een beetje te laten smelten voordat ik wat eruit kon krijgen. Ik bedacht het allemaal en was bang dat het continue opwarming en afkoeling de emulsie zou doen schiften.
Ik merkte een fles met druppels op de tafel die Miss M gebruikte en van wat ik had begrepen waren ze hetzelfde, maar een andere olie suspensie waardoor het in een vloeibare toestand bleef ...

Dus, zaterdag ochtend kreeg ik te horen dat ik Eno naar de dierenarts in Lephalale moest brengen en moest er uiterlijk 11:30 zijn om hem toe te laten. Ik zou ook dan de boodschappen doen die nodig waren voor de veganistisch eten voor ADI en andere algemene dingen. Ik had mijn telefoon opgeladen en ik kon de navigatie gebruiken om waar ik moest zijn om te vinden, dus ik was vol vertrouwen en had een rustig gevoel
En ik nam een paar druppels uit de fles in plaats van de spuit, want het is hetzelfde, toch ???

De weg naar Lephalale is deels onverharde weg en een deels geteerd. Er is niet veel verkeer op de onverharde weg en stoppen op de geasfalteerde weg is geen goed idee. Er zijn geen tankstations, zoals in Nederland, maar het is ongeveer een uur - uur en een half tot Lephalale dus het is prima te doen

Ongeveer 15 minuten na het wegrijden voelde ik plotseling een verschuiving in mijn gedachten of in mijn hoofd. Het was het vreemdste wat ik ooit heb meegemaakt. Mijn mond werd bijna meteen zo droog als de woestijn, ik merkte dat ik niet helemaal helder was.
Paniek trad in, ik wist niet wat er aan de hand was. De dorst deed mij denken dat het misschien een hypo of hyper aanval was omdat diabetes een familie kwaal is en ik ben niet echt in de meest gezonde vorm, en ik vervloekte mezelf dat ik niet naar mijn gevoel luisterde dat ik (tot 3 keer toe) nog dacht ‘neem water mee’....
Het zoemde in mijn hoofd, kan het een beroerte zijn?
Ik kon niet stoppen, ik kon de auto niet keren, de weg was te smal, ik kon alleen maar blijven doorrijden.
Toen realiseerde ik mij het was misschien wel de druppels en ik begon een beetje te giechelen omdat ik nooit drugs eerder hebben gebruikt, en in mijn leven in totaal 2 sigaretten hebben gerookt, en nu ervoer ik een high ...

Gelach en humor verdween heel snel toen de werking echt intrad.
Om een lang verhaal kort te maken ik heb geen idee hoe ik erin geslaagd ben om Lephalale te bereiken (en eigenlijk er doorheen te rijden, te keren en terug te rijden).
Alles was surrealistisch, mijn mond schreeuwde om water, mijn lichaam voelde ontvreemd, ik moest concentreren hoe te remmen, mijn handen tintelde, mijn hoofd voelde duizelig als ik rondkeek, en ik was alleen, heel alleen.
Eno probeerde naar de voorkant van de auto te komen en ik was bang dat hij zou proberen uit te breken. Ik heb geen riem voor hem en ik was niet in staat om iets te doen
Ik was echt bang, serieus bang.
Gedachten van mijn vaders 'droom' weerklonk luid om mij heen en ik kreeg nog meer bang, was het een voorgevoel aan het eind van de dag? En mijn moeder, ik moest huilen, maar kon niet toelaten om te huilen, want ik moest kalm en gefocust blijven en zorgen dat ik de verdomde dierenarts bereikte omdat hij de enige was die mij kende en mij kon verbinden met The Sanctuary.
Het ongeval welk wij die dinsdag hadden gezien flitste door mijn hoofd en ik voelde mij ziek, zou dit met mij gebeuren? O mijn God...
Ik kon mijn telefoon niet gebruiken om te navigeren, ik kon nauwelijks zien dat ik in Ellisstreet moest zijn, dus ik reed rond op zoek naar een tankstation, vond een, graaide voor kleingeld en wankelde naar binnen. Ik zette het geld op de toonbank en vroeg om water, en om hulp.
En ik vervloekte Afrikaanse tijd. Het duurde verdomme een eeuwigheid om een fles water te krijgen van haar, zelfs na het zeggen ik hulp nodig had, slow motion is nog steeds sneller dan hoe ze bewoog, FFS!
Het duurde een eeuwigheid om het water te halen en het duurde minder dan 2 seconden op de fles leeg te drinken. En de nevel zakte weg, alleen een beetje, opluchting overspoelde me.

Ik vroeg opnieuw om hulp en legde uit dat ik bij de dierenarts op een Ellisstreet moest zien te komen. Voor mij, was dat waar ik zou kunnen instorten, wegvallen, laten gaan, wat dan ook.
Een vrouw kwam in en bood aan mij naar de dierenarts te brengen, zoals geluk het zou hebben (geluk? Begeleiding?) Was het de straat achter het tankstation
Ze was zo'n zegen, ze nam mij daar, wachtte voor mij terwijl ik Eno uit de auto haalde (Ik gebruikte de riem van mijn handtas, best goed nadenken voor iemand die helemaal van de planeet was naar mijn mening) en liep mee naar de dierenarts. Ik liep naar de balie en smeekte opnieuw om water en mompelde dit is Eno, van The Sanctuary, en de angst om verloren te raken ebde weg, ik was zo veilig als op dat moment mogelijk was
Ik belde Miss M en vertelde haar iets was echt verkeerd en ik had hulp nodig, ik moest naar een kliniek gaan, ik kon mij niet voorstellen dat die paar druppels dit met een mens kon doen, het moest iets anders zijn, iets heel ernstig zijn, een beroerte of diabetes.
Ik heb mij nog nooit zo beroerd gevoeld dat ik zo duidelijk hulp nodig had of zo vaak om hulp heb moeten vragen
Ik was ook aan het bedelen voor een snoepje, snoep helpt als je suiker laag is, toch? Maar wat als het te hoog was? Ik wist het niet, ik kon geen antwoord geven, het ging echt slecht met mij.
Miss M belde iemand die naar de dierenarts kwam om mij te helpen en ik zat daar met Eno, een glas water en een verloren gevoel, zowel fysiek, mentaal en emotioneel. Zelden ben ik zo bang geweest, voor mezelf en de gevolgen voor de geliefden, en mijn moeder als er iets gebeurd is. Ik kan er nu weer om huilen
Ik stuurde een bericht naar Miss M met de vraag of het mogelijk zou kunnen zijn dat de druppels dit teweegbracht, en ze belde terug, opgelucht en lachend, maar ook bezorgd.
De hoeveelheid druppels Ik had genomen was een overdosis. Wat ik haar zag innemen was een hoeveelheid dat ze had met verloop van tijd had gebouwd, en ze nam het ’s nachts in, om te kalmeren en te helpen met slapen, want dat is wat het doet, het helpt je met slapen.
Ik had tegen 2 uur lang tegen slaap en overdosis gevochten en ik was kapot
Ik voelde mij ziek en moest in de vuilnisbak overgeven, mijn hele lichaam kromp ineen en verdraaide om te proberen de rotzooi uit mijn systeem te krijgen, maar ik kon niet ontsnappen. Miss M zei dat de enige weg om hier vanaf te komen was om los te laten, om te gaan slapen en de reis zijn beloop te laten gaan. Ik moest ‘nu!’ gaan slapen
Het blijkt dat een drugs gerelateerde reis anders is dan dronken zijn of een slechte migraine. Koffie helpt dronk zijn, paracetamol werkt bij een migraine. Tegen een high is niks te doen, het moet zijn weg doorlopen door je lichaam en je geest, je moet ‘loslaten’, zoals Miss M zei, en weer, ik moest gaan slapen 'nu'!
En dit voor mij, mevrouw controle en nooit laten gaan, ik kon gewoon niet, dus ik zat daar met Eno, het glas water, proberen te concentreren en alert te blijven, maar ik was vastgespijkerd, het bewegen werd steeds moeilijker en zwaarder, het enige wat ik kon gebruiken was mijn bewustzijn en dat was in de 5e versnelling om alles in de greep te houden
Dus, de dame sprak Miss M weer, nam Eno, nam de autosleutels en nam de leiding, en ik zat er op zoveel manieren verloren bij, alleen in het midden van de mensen bruisend om mijn heen.
Ze bracht de auto naar de ingang,en zette de passagiersstoel naar achteren en hielp mij met instappen. Ik was er nog steeds in geslaagd om grappen te maken over het feit dat het jammer was dat ik niet kon rijden, maar ze was niet onder de indruk. Ik maakte een mentale notitie mijn aparte humor aan haar uit te leggen.
Ik lag terug op de zitting en luisterde naar alles om mij heen, en wachtte op Charl. Miss M had hem gebeld omdat hij in Lephalale woont, hij zou mij, Eno en de auto terug rijden naar The Sanctuary.
Hij opende het raam en vroeg mij om hem te waarschuwen als ik mij misselijk voelde, en ik vertelde hem die stadium was reeds voorbij en ik was met vlag en wimpel geslaagd. Hij waardeerde mijn humor tenminste, hij grinnikte, of was hij gewoon medelijden met mij, ik vroeg het mij af ...
Ik bedankte de dame die mij geholpen had en controleerde dat ik mijn tas had en legde mij terug en voelde hoe de zon, glurend door de bladeren, mij troostte terwijl we terugreisde, zachtjes op mijn gezicht en voelde aangenaam warm aan. Ik herinner mij de reis, ik was bang dat hij te snel reed, en ik klampte de gouden creditcard van Sav vast zodat het niet verdween en probeerde te ontspannen.
Het duurde 45 minuten om naar The Sanctuary te rijden, geen idee hoe hij dat voor elkaar kreeg, en Miss M kwam om mij uit de auto te helpen
Ik had 2 dingen om tegen haar te zeggen:
1 - we moeten deze shit in Nederland verkopen, we zouden een fortuin verdienen
2 - hier is je creditcard
Ik keek toe hoe ze probeerden om een gedrogeerde Eno vanuit de achterkant te krijgen en merkte op dat we toevallig allebei op dit moment op dezelfde planeet waren, en ik dacht dat dat - opnieuw - nogal scherp was van mij. En grappig.
Toen werd ik naar mijn tent geholpen, ging even naar de toilet en ging op mijn bed liggen en dacht na over wat er gebeurd was, zo dankbaar dat ik 'thuis' was.
Ik dacht hardop en vroeg mij af hoeveel beschermengelen ik vandaag bij mij had gehad, want er is geen enkele manier op deze aarde dat ik zonder kleerscheuren hier doorheen had kunnen komen zonder hen
En van binnenuit hoorde ik 'Geeneen, je had Mij’ ... en ik voelde mij veilig en gaf mij over aan de Reis




Ik sliep door tot 08:30 de volgende ochtend, stond op en ging naar de lapa om begroet te worden met gelach en geklets. Ik was nu een junkie. Ik heb geprobeerd om mijn redenering die leidde tot het nemen druppels in plaats van de spuit uit te leggen, maar of ze mij hoorde weet het niet. Ikzelf voelde schaamte, en was echt kwaad op mijzelf dat ik mij in zo een gevaarlijke situatie had gebracht. Ik kan nog steeds de angst dat ik voelde, voelen, het was uiterst misselijkmakend
Ik bracht de rest van de dag door met gewone dingen doen en probeerde te verwerken wat er gebeurd was, en niet te huilen
Want als het herbeleven van wat allemaal gebeurde niet genoeg was om mij tot tranen te bewegen dan was het de resonantie van dat ene stem (en nog steeds)

Die avond zat ik met Miss M en we bespraken wat er nog moest worden gedaan voor morgen als ADI (Animal Defenders International) en Stichting Leeuw zouden aankomen voor vergaderingen, zodat de tenten, het eten, de lapa. De sfeer was somber en gespannen. Miss M heeft een afkeer voor Jan Creamer - oprichter van ADI - en er waren berichten en geluiden over het verplaatsen van de resterende 31 leeuwen.
Gelukkig kwamen Robert en Agnes van Stichting Leeuw en ze zouden meer evenwicht in de gesprekken brengen. Ze zouden maandagmiddag arriveren en tot ongeveer het einde van de week blijven, dus het zou bezig zijn met vergaderingen, en stressvol.

Dus, maandag was druk, het veranderen van de keuken om veganistisch, vegetarische en dierlijke groepen te maken zodat er geen kans was om de verkeerde ingrediënten te gebruiken.
Ik ging ook naar een andere tent omdat Robert en Agnes een koppel waren en mijn tent met tweepersoonsbed en heerlijke dekbed beter was voor hen ... aargh, dat ik mij opofferde, haha

Robert en Agnes kwamen rond 14:00 met steaks en biltong ... HUH? Ik dacht dat ze vegetarisch waren ??? Nope, zij niet blijkbaar. Ik werd gevraagd om een biefstuk voor lunch te maken voordat de ADI team die echt veganisten waren, aangekomen.
Dus, een grote biefstuk, aardappelen, gemengde groenten en een salade, eenvoudig en goed, iedereen tevreden * glimlach *
Jan en Angie kwamen net voor zonsondergang en de sfeer werd grimmig. Jan is een Engels vrouw met Engels mannerisme. Ze is een zeer succesvolle zakenvrouw, en ook gewend om te praten met mensen alsof ze kinderen zijn en zij weet wel beter - althans dat is hoe ze over kwam. Ik maakte een veganistisch spaghetti, en babbelde luchtig met hun.
Terwijl wij zaten te eten kwam Eno weer binnen, hij had ontsnapt uit de wasruimte waar hij sinds zijn bezoek aan de dierenarts verbleef omdat hij 22 hechtingen en een drainage in zijn boven achterbeen had, om te zorgen dat er geen vuil en daardoor ontstekingen in kwam, maar op een of andere manier had hij ontsnapt. Ik ging naar hem toe nam hem terug naar de wasruimte. Ik was vergeten om een telefoon of iets te nemen en er was geen licht, maar ik zag in de maanlicht dat hij door het raam had gesprongen! Ik ging met mijn hand zachtjes over de rand en voelde scherpe stekels. Mijn God wat had hij geluk gehad! Ik trok de grootste scherven uit en zette ze achter de wasmachine, en pakte stoelen enz om de 2 ramen te barricaderen. Ik gaf hem water en sloot de deur achter me, ik had echt met hem te doen
Ik liep terug en vertelde Sav en ze wilde gaan controleren met licht, dus we liepen terug, en een geluk dat we dat deden. Eno had geprobeerd om weer uit te komen en had de stoelen van de tafels getrokken.
Wij controleerden hem voor wonden vanwege het glas, maar hij leek ongedeerd. We hebben toen de beveiliging gebeld om hen te laten weten dat we hem terug brachten naar de kudde, dit was blijkbaar wat hij wilde. Hij sprong van de bakkie af en ging naar de kudde en zag er gelukkig uit, veel beter!
We kwamen terug naar de lodge en liep de lapa in en ik kon zien dat er iets gebeurd was. Er waren slechts 3 personen - Miss M, Robert en Agnes, grimmig
Blijkbaar had Miss M iets gezegd tegen Jan, die vervolgens beledigd op stond en naar haar tent ging. Oooh shit, dit zag er niet goed. Robert verklaarde dat het het beste was als hij niet meer met Jan praatte omdat het onmogelijk was en hij was bang dat hij tegen haar zou uitvallen

Die nacht toen ik in bed lag voelde alles somber, alsof wij in een neerwaartse spiraal naar beneden vielen.

Ik was dinsdag tegen 6:30 in de keuken. Ontbijt voor ADI en ST Leeuw was tegen 8, lunch tegen 1nm, en avondeten tegen 7nm met vergaderingen met diverse beveiligingsbedrijven, Anti stroop eenheden en een aantal andere organisaties ertussendoor om een plan op te stellen wat gedaan moest worden, wat zou het kosten en wie zou betalen. Aan het eind van de dag komt het allemaal neer op geld en goodwill. En ego, een botsing van karakters helpt niet echt.
Ik denk dat wat ze ook niet beseften, was dat de 6 personen die aan de tafel zitten je ook 4 verschilde culturen met zich meebracht, dus als iemand goed bedoeld iets zegt, kan een ander het als beledigend ervaren, en gezien de stress dat iedereen voelde was het moeilijk.
Dus hield ik mij bezig met het koken en bakken, opruimen en luchtig vertellen, en daartussen het verzorgen van Tex en Noah, het helpen bij Norma het paard omdat zij verstrikt was geraakt in haar lijn, de meercats appels en Norma appels en wortelen geven, en vloeken omdat de stomme menus van Miss M's 1200 calorieën per dag waren en niet genoeg was voor een volwassen waardoor ik alles voor lunch (vegan / vegetarian fajitas) 2 keer moest maken omdat ze na de eerste ronde nog honger hadden. Die middag was Tertius in de keuken weer toen Miss M en Sav binnenkwam, en de grappen vlogen over mij heen
Voor het diner waren er 2 extra mensen en Miss M vergat mij dit door te geven, dus maakte ik een aparte kip curry voor Elzet en Sav, een veganistisch aubergine lasagne en een vegetarische aubergine lasagne en een snelle tomatensoep en broodpudding in een poging de magen te vullen, stak het vuur aan, dekte de tafel, rende weer 10 keer naar de waterpomp, en en en.
En Tertius kwam opnieuw voor een kopje koffie voor zijn dienst begon.
Ik heb niet eens de kans gekregen om te gaan zitten en met iedereen mee te eten maar had er ook weinig zin in
Ik ging naar de keuken om de laatste dingen op te ruimen en klaar te zetten voor de volgende dag, en was gewoon aan het wachten dat de vaatwasser klaar was met het programma toen Miss M de keuken instormde, heel kwaad
'Wat is mijn grootste probleem hier? riep ze. Ik was verbijsterd, ik dacht dat ze hadden weer ruzie hadden gehad, of iets anders was gebeurd ...
'Stropen! Stropen is mijn grootste probleem' ... en stak ze een tirade af over hoe de andere bewaker tegen haar gelogen toen ze vroeg waar Tertius was (blijkbaar was hij toen bij mij in de keuken) en hoe iedereen ontslagen werd, en ten slotte ergens tussen de gif en woede 'en als jij niet oppast kun jij godverdomme je kut koffers ook inpakken en vertrekken ...
Oh ja??? Ik had net aan een stuk van 07:00-21:00 gewerkt zonder zelfs lunch of diner te eten, ik had geen idee wat er gaande was, en nu werd tegen mij gevloekt en bedreigd op zo een dergelijke woedend neerbuigende manier dat ik aan de grond in ongeloof vastgenageld stond. Ik keek toe hoe zij toen iemand belde en scheldend en schreeuwend wegliep.
Wat? Serieus, WAT ???
Ik liet alles vallen, nam mijn telefoon en ging naar mijn tent, in tranen.
En toen werd ik boos en vastberaden. Ik zal niet toestaan dat enig iemand mij zo behandelt, ik ben geen hond, ik ben niemands boksbal, had ik niets gedaan wat dit soort gedrag rechtvaardigt.
Ze had al een paar keer eerder naar gereageerd of gesproken en ik had met haar daar over gesproken, maar in alle eerlijkheid toen ik in het begin zag hoe ze naar de zwarte personeel toe vloekte wist ik eigenlijk hoe haar manier van denken was en dat het een kwestie van tijd was voordat ze hetzelfde naar mij toe deed
Blijkbaar is dat kwestie van tijd 3 weken
Ik pakte alles in (die in principe nog ingepakt waren van het verhuizen van tenten) en stuurde haar een bericht waarin ik haar precies vertelde wat ik dacht en dat ik de volgende dag zou vertrekken.
Ik stuurde ook een boodschap aan Sav om haar vertellen Ik zou vertrekken als gevolg van problemen met haar moeder.
Ik kreeg een kort antwoord over ‘morgen praten we verder’ en ze zou niet toestaan dat iemand The Sanctuary zou comprimeren, en dan vertelde ze mij dat ik 'pas kon vertrekken na een leugendetectie test donderdag'.
In de tussentijd had ik contact met CJ Carrington van Wild Heart Foundation opgenomen vroeg voor wat betreft de wet etc wat ze was wel of niet mag doen, en CJ vertelde mij dat ze geen recht had om mij tegen mijn wil houden. Ik vertelde haar dat ik vast zat, ik had geen idee hoe ik weg kon bij The Sanctuary omdat alles op slot was (dus geen vreemde voertuigen werden op het terrein toegelaten) en het is niet alsof er bussen in het gebied zijn dat ik zou kunnen nemen naar Vaalwater, ik had geen idee wat te doen
Het is behoorlijk intimiderend wanneer de plek waar jij je thuis waant opeens een gevangenis wordt en je bent een vreemde, alsof je er niet meer behoort
5 minuten later stuurde CJ mij een bericht en een telefoonnummer. 'Toevallig' dat een kennis van haar dat ze in 20 jaar niet had gesproken haar post om hulp op haar FB pagina zag en net bezig was' met inpakken en verhuizen van Lephalale naar Pretoria de volgende dag, op reis door Vaalwater !
Ik geloof al jaren niet meer in het gegeven ‘toeval’, maar soms, als puzzelstukjes op zo'n duidelijke tastbare manier in elkaar vallen dan word ik stil van verbazing en nederigheid
Ik sliep onrustig, tussen de tranen door. Ik herinner mij dat ik hoopte de leeuwen een laatste keer te horen, maar ze waren stil. Het is verbazingwekkend hoe stilte soms een troost kan zijn, en soms voelt jij je nog meer alleen

Ik ben woensdag opgestaan - 3 weken tot op de dag dat ik vertrok naar The Sanctuary - en heb gedoucht en alles klaargezet, en ging naar de lapa, ongeveer 08:30.
Iedereen was er, Miss M keek niet op en Sav keek mij vragend aan. Ik glimlachte en knipoogde naar haar. Ze is een goede meid, echt waar, ik mag haar heel graag en denk dat ze te veel op haar bord heeft voor een 20 jarige, zoals een moeder die op meerdere manieren de weg kwijt is en eventueel zelf dat wat Sav probeert op te bouwen kapotmaakt

Ik ging naar de keuken en maakte een kopje koffie en een broodje, en ruimde een paar dingen die ik er had op, en wachtte. Mijn telefoon was aan het opladen dus ik kon nergens heen en het was een beetje vroeg om Rudi te bellen (CJ's vriend) en ik voelde mij gewoonweg verloren om dat ik daar niet meer hoorde
Op een gegeven moment liep Miss M de keuken binnen om iets te krijgen, en groette de werknemer dat er was en genegeerde mij. Ik moest lachen. Dit was een vrouw die internationaal wilde zijn, Europese, verfijnd zijn en dit was haar gedrag? Pathetisch!
Ik ging naar mijn tent en begon mijn tassen naar de lapa te brengen (vloekend op mijzelf, waarom moet ik altijd met zo veel reizen, ik bedoel werkelijk waar?!?!?!)
Ik zette ze binnen neer en nam contact op Charl om erachter te komen wat de mogelijkheden waren om in Vaalwater te komen, maar het was duidelijk dat hij niet erbij betrokken wilde worden, en vertelde mij dat ik Sav moest bellen
Dus, ik belde Sav en vroeg haar wat de mogelijkheden of ik Rudi kon ontmoeten in Vaalwater, of hij naar de lodge kon komen om mij op te halen. Ze bood om mij naar Vaalwater en was heel erg vriendelijk
Robert en Agnes gingen ook weg, ze wilden een laatste nacht doorbrengen in een lodge dat een beetje meer romantisch was, dus we konden eventueel samen vertrekken, maar Miss M wilde het niet hebben dat ik met hen samen zou reizen
En opeens was het tijd om te vertrekken. Sav nam mijn koffer naar haar auto en ik nam afscheid van Robert en Agnes, en vroeg hem of ik contact met hem kon opnemen als ik in Nederland was. Ik heb dit gedaan omdat ik echt wil, om te zien welke projecten ze mee bezig zijn met en wie weet hoe onze wegen later zou kunnen kruisen, maar ook om Miss M te laten zien haar pogingen om mij af te schermen nooit zou werken (ja, ook ik kan echt een bitch zijn als je mij hard genoeg raakt)
Ik schudde hun handen en nam afscheid Jan en Angie, en toen stond Miss M er, glimlachend en zegt bedankt voor alles
Meen je dat? Sorry, nep zijn werkt niet goed bij mij, kan mij niet schelen wie er is.
Ik denk dat ze voelde dat ze zo moest handelen vanwege de 'toeschouwers', maar ik was niet in de stemming om mee te spelen. Ik keek haar recht in de ogen en vroeg in een kalm hoorbare stem of ze mijn financiën (het geld van de benzine en boodschappen dat ik voor haar had voorgeschoten) betaald had.
Ze zei dat Sav zou er voor zorgen, ik zei ‘prima’, draaide om en liep weg
Ik hoorde een paar verbaasde geluiden achter me, maar het was achter me, de hele treurige saga, Miss M met haar stemmingswisselingen en drank en drugs en loze beloften, en The Sanctuary met haar leeuwen en dieren die ik zo naar had verlangd maar nooit echt had kunnen beleven en waarschijnlijk nooit zou beleven ongeacht hoe lang ik was gebleven.

Sav reed naar Vaalwater en ik sprak met haar, probeerde uit te leggen wat er gebeurd was en ze was echt heel lief, ze troostte mij zelfs toen ik begon te huilen en vertelde mij dat het waarschijnlijk allemaal vanwege de stress enz. was.
Ik vertelde haar wat ik dacht waar zij hulp nodig had bij The Sanctuary, en ik vertelde haar dat haar moeder ook hulp nodig had, en zij was met mij eens.
Ik voelde mij zo verdrietig voor haar, klem zitten in deze positie met deze problemen op haar schouders, ze is echt een kind 20 op weg naar 40
We spraken over algemene dingen en het was een aangename rit, en we reden Vaalwater binnen bijna tegelijkertijd met Rudi, zodat we snel mijn spullen konden over schuiven, ik haalde water en Samoosas (I LOVE Samoosa's!) En het laatste deel van mijn reis kon beginnen

Rudi was zo'n aardige man. Hij was net ontslagen van zijn baan waar hij 8 jaar lang met hart en ziel had gewerkt. Zoveel resoneerde met wat ik bij Gesit had ervaren het was ongelooflijk.
We hadden een goed gesprek, en ook al moest hij in Pretoria zijn reed hij door en bracht mij naar mijn vaders huis, en wilde geen cent van mij aanvaarden.
Zijn enige verzoek was ‘pay it forward’. Shoh

Dus, ik ben nu bij mijn vader, alles op een rij zetten wat er is gebeurd en zoeken naar de volgende uitdaging of kans
Soms als ik hoor of lees over de ervaringen van andere mensen en hoe eenvoudig of makkelijk dingen gebeuren vraag Ik mij af wat doe ik dat het bij mij vaak moeizaam en ingewikkeld is.

Maar ik denk dat voor mij eenvoudig niet zou werken, gemakkelijk zou niet hetgeen brengen wat moeizaam en ingewikkeld brengt, en ik denk dat het ook prima is zo, want - opnieuw - ik werd eraan herinnerd dat – ongeacht – ik zou het redden, want 'je hebt Mij'...